Inke Bemelmans
Gedichten
Mijn wonden worden gedichtHAIKU bij tekening "Side by side"
We kookten samen
Zo vulden we mekaar aan
In twee dementies
HAIKU bij "Blowing off"
Wijl hij even wacht
De straat struikelt om haar heen
Wolk ik met de wind
HAIKU bij "Mind your head"
Niets is minder waarHet debat verliest altijd
Wees lief en ervaar
Ochtendgroet
ik wil alle kleuren opnieuw tekenen
en alle woorden opnieuw betekenen
een bed dat vliegt en een tafel die mankt
een kast op zijn kop en een stoel die vertrekt
een auto die verdrinkt en een pen die begrijpt
ik wil de wereld maken oh mijn
met Ostaijense vis en Hermans brood
geef me een huis in gordijnen en een muur die schildert
geef me een trap in stukken en een deur die valt
geef me een straat vol steden en een boom die antwoordt
ik ga de wereld wekken van op mijn zij
en daarna alle dingen bedenken als waren ze van mij
kubussen in het rond en ringen met een kraag
de wereld nu terstond en met mij al te graag
Stoelendans
Stoeit de tafel met de stoel
spelen ze verstoppertje zonder te lachen
Leunt het huis tegen de muur
spelen ze stadje zonder te ontploffen
Waait de boom met het blad
spelen ze boekje zonder te lezen
Ik bezet de stoel met mezelf
en belet haar van me te verdwalen
Mijn bed
En als je me na een lange nacht bij jou,
wakend in het donker,
met de heldere kleuren van de dromen die jij voor me maakt,
kijk hoe ik tuimel en kantel en kan keren in mijn lust
kijk hoe ik vier en droom van eenieder die ik heb gekust
wakker wiegt vooraleer de wekker kraait
leer me dan hoe ik een bed kan zijn voor anderen
leer me hoe ik sprookjes kan wakker maken
leer me praten met de lakens en kussen mijn eigen ziel
leer me opstaan en vertellen wat ik allemaal heb gezien
Mijn zomerjas
En als je dan toelaat dat ik je opvouw
je voorzichtig naar binnen toe plooi zoals
een papieren bootje zodat
je past in de plooien van mijn zomerjas
dan zal ik niet meer om je huilen
je voor eeuwig bij mij laten schuilen
want mijn smart is hevig en groot
en past niet in een huis of boot
zij past niet in vandaag of morgen en
gisteren zit in mijn winterjas verborgen
want niets belet dat ik weer bemin
je meeneem en opnieuw begin
Kamertje zoet
De tafel heeft een fluisternaam
ik ken haar tekens niet
haar naam bestaat uit stof
ik stof niet en ik tafel niet
ik stof de tafel niet
de tafel heeft een fluistersmaak
ik ken haar ingrediënten niet
haar smaak bestaat uit water
ik drink niet en ik tafel niet
ik drink de tafel niet
de tafel wankelt
het stof tovert
het water glinstert
wolken in mijn hoofd
fluisters rond mijn hoofd
druppels op mijn hoofd
Alternatief
De stoel stoot zich tegen de tafel
en zet zich bij
dan zetten zij zich
op het satijnen kussen
op mekaar in mekaar
per vers
oneindig dicht bij de tafel
die kantelt
per ongeluk
Het ultieme kunstwerk
Met mijn woorden of die van jou
maak ik een schilderij of een beeld of een gebouw
ik zet alles op de plaats die het verdient en
wacht op jouw oordeel als was het een vriend
Aan de linkerzijde zet ik een huis met steile trappen
zolang je geen vleugels krijgt let op je stappen
aan de rechterzijde een aantal huizen in het klein
voor onze hond de kat de kippen en het konijn
in het midden zie je drie bomen zonder een bos
dat schept harmonie terwijl ik het vraagstuk oplos
Zo wek ik een wereld met woorden op rijm
maak ik een beeld een gebouw of een schilderij zo fijn
ik zet alles op de plaats die het verdient en
wacht op jouw oordeel als was het een vriend
Foto
Waar wil je dat ik sta
Of heb je liever dat ik uit de weg ga
Zodat je me beter kan zien
Me belichten als ken je m'n ziel
Waar wil je dat ik lach
Of heb je liever dat ik uit de bol ga
Zodat je me beter kan zien
Me belichten als ken je m'n ziel
Ik ga zo vaak als ik maar kan
en keer terug op pellicule
omrand door rode ringen
omkaderd in een band
dan ga ik voor jou zingen
als in mijn repertoire
nooit gebeuren van die dingen
als in mijn repertoire
Maar als ik dan uiteindelijk ga
waar jij wil dat ik sta
Zodat je me beter kan zien
Me belichten als ken je m'n ziel
Dan leg je me voor eeuwig vast
Helemaal in het midden en zonder contrast
Je bent m'n schaduw vergeten
Te koop
zo de stad staat stil
zo het dorp ligt dapper daar
je komt en je gaat en je kijkt
niet naar mij
zo de stad zo het dorp
je woont er niet
van de stad naar het dorp
van het park naar de wei
van de brug naar de beek
zo klaar je melk in mij
de koe op de buiten
de geit in de grachten
de kip in het koren
begrippen die de stad niet staat
dorp duikelt dieper dapper
ik verkoop mijn ruimte niet
Paradigma
Een gedicht met moeilijke woorden
hoort in een dichtbundel
nooit gehoord
voor altijd gedicht
Gemaal
er staat een man in ons portaal
hij heeft een innig en lang verhaal
over het verleden en hoe het toen ging
over andere tijden die hij graag verving
mijn liefste, ik begrijp hem niet
kom je me helpen met mijn verdriet
de man houdt me bezig, hij heeft gelijk
ik breng hem thee en een andere kijk
de liefde staat in ons portaal
zij heeft een innig en lang verhaal
over de toekomst en hoe die bestaat
over andere tijden die zij graag verraadt
mijn liefste, ik begrijp haar niet
kom je me helpen zoals je ziet
de liefde houdt me bezig, ze heeft gelijk
ik breng haar mijn brief en mezelf tegelijk
Uit https://inkesblog.wordpress.com/
Over poëzie
Wat ik mis zijn Pina’s poëtische ontboezemingen. Dat kan Pina, haar gedachten vloeiend en kleurrijk uitdrukken. En ik mis het. Pina kan ook prekerig zijn, misschien is ze wel voornamelijk prekerig, dan lijkt het of ze een stelling poneert, en niemand, zeker ik niet, zit op stellingen te wachten. Ik hou van haar poëzie, omdat het me kan doen dromen. Via haar poëzie vraagt ze me niet na te denken, ik bedoel: ze nodigt me niet uit tot nadenken, maar tot mijmeren. Van mijmeren hou ik wel. Dan kan ik meedrijven, het lijkt passiever maar mooi passief. Ik word meer aangetrokken door iemand die met woorden speelt dan door iemand die met gedachten speelt. Ik bedoel: als je met woorden speelt kan je er de klankkleur en het ritme bijhalen. Als je via woorden enkel je gedachten wil overbrengen, dan gebruik je de woorden op een heel andere manier. Zo helder mogelijk, zo precies mogelijk, zo ondubbelzinnig mogelijk. Poëzie zingt.
Ik moet het toegeven: ik voel me wat wanhopig omdat het testament van Pina niet wil vlotten. Neem ik er onvoldoende tijd voor? Ligt het aan Pina? Dit is geen schuldvraag maar een poging om Pina’s liefde uit te dragen. Ze wil niet meer sterven -dat wilde ze vroeger de hele tijd-. Pina weet dat ik weinig inspiratie heb, het was onze afspraak dat ik enkel spreekbuis zou zijn, en het lijkt er sterk op dat Pina haar testament wel wil geschreven zien, door mij, maar onvoldoende bijdrage levert. Of verwacht Pina dat ik haar aanpor, dat ik regelmatig om teksten vraag, dat ik haar uitnodig voor een babbel zodat ze me kan vertellen hoe ze de dingen ziet, hoe ze de dingen wil zien, waar ze mee bezig is, hoe ze haar leven organiseert of niet organiseert? Dus heb ik Pina uitgenodigd. Ze kwam niet onmiddellijk, maar toch binnen twee weken. Ik zat er zelf door. Dus het gesprek ging voornamelijk over mij. Pina was rustig, goedgehumeurd, blij, ontvankelijk voor m’n dagdagelijkse zorgen: m’n dochter is haar werk kwijt en m’n auto is stuk. De hele avond heb ik hierover door geboomd. Pina heeft me opgemonterd. Ik mag haar auto lenen. Een pak van m’n hart. Soms voelt ze als een echte vriendin. Ik denk dat ik dat nodig heb. Nu probeer ik iets voor haar terug te doen, in verband met haar Testament. Misschien wordt het tijd dat ik zelf eens nadenk. Bijvoorbeeld over: wat bepaalt m’n gemoedsrust? M’n leven is vaak hectisch. Ik ben zoals de vrouwen van middelbare leeftijd uit de tijdschriften: op zoek naar onthaasting, in de vorm van bij de kapper zitten, een les Pilates meepikken, een relax-weekend ondergaan. Pina zoekt geen onthaasting, ze zegt dat, als je even stilstaat bij hetgeen je gaat doen, de haast als vanzelf van je afglijdt. Pina’s denken en voelen staan niet apart, de mijne ook niet, maar op een ander niveau. Ik leg me neer bij de gevoelens die een goede film me aanreikt. Daar denk ik dan wat over terwijl ik kijk maar ik blijf er niet bij stilstaan. Het lijkt me alsof Pina bij alles stilstaat. Alsof ze alle mensen ontmoet en alle dieren en alle planten en alle stenen en alle schelpen en alle stoffen en alle sterren. Dat komt uit haar mond. Soms vraag ik me af: waar haalt ze het vandaan? Is het nodig het leven te begrijpen om het zin te geven? Mijn zin in het leven is er op mijn manier van te genieten. Alles gaat z’n gang en dat is goed. Niet zo voor Pina.
Zo bombardeerde ze me gisteren (ja, ik heb haar gisteren aan de ingang van de Zara ontmoet) met de volgende vragen (ik kon er geen speld tussen krijgen):
“Porka, wanneer vind ik gemoedrust?
Als ik een toestand en status hebt bereikt waarin ik ben opgegroeid? Of als ik hieraan iets heb toegevoegd? Als ik de wereld begrijp? Als ik m’n zorgen overzie? Als ik in het reine ben met mezelf? Als ik me gedragen voel door het leven? Als ik kan slapen zonder angst te voelen bij het wakker worden? Als ik kan stilstaan bij m’n leven?
Dit was een typische Pina. Pina’s testament van haar liefde lijkt soms wel een vragenbak. Maar dat is Pina nu eenmaal. Misschien zou ze zich beter wat minder vragen stellen en zelf haar testament schrijven. Ik vraag me ook wel dingen af, aardse dingen: wat ga ik eten vanavond? Met wie ga ik naar de film? Welk weer is het morgen? Waar ga ik op vakantie? Pina beweert dat je het antwoord weet op het ogenblik dat je de vraag stelt. In plaats van te zeggen: ‘ik eet vanavond pasta met een groenteburger’, wil je graag nog even kiezen en haal je je supermarkt voor de geest. Tjonge, zou het echt zo werken? Pina houdt van de bomen omdat die alleen maar antwoorden geven en nooit vragen stellen. Pina houdt van alle bloemen en van alle planten. Ze verontschuldigt zich vaak, als ze een blaadje uittrekt of planten wiedt. Tegen mij minder, omdat ik haar eens uitdrukkelijk gevraagd heb dat niet voortdurend te doen, zich verontschuldigen.
Meer van dit zie: inkesblog.wordpress.com
Tristitia
mag ik je vertellen over de zachte pijn
ze kent geen theater, ze kent geen rijm
ze is langzaam en houdt mijn adem in
mag ik je vertellen hoezeer ik haar bemin
want zij is alles wat ik voelen kan
ze kent geen drama, ze heeft geen plan
ze is betrouwbaar en aanbidt mijn lot
ik wil je nu vertellen over al dat groot genot
zoals ik me aan haar zachtheid warm
ze kent geen twijfel, slaat nooit alarm
ze is bekoorlijk en bewerkt mijn ziel
ik kan je nu verklappen: ze heeft het juiste profiel
Opendeurdag
De scharnieren van jouw deur staan op dicht
op zoek op verzoek
en in je eigen gezicht
sluit je elke opening
voor het dwaze licht
In alle hoeken op alle lijnen
recht en steriel
zet je een kruisje
zo wordt het wat je wil
verschalken je gril
Als je mij een meester maakt
Dan kan ik me verliezen
Oostende by night
de maan overschaduwt mijn dag
ze valt langzaam uit de hemel
mijn ziel is zoek en
de dag raakt van slag
verstoppen de dekens mijn dromen
me vrijwaren voor demonen
(zodat ze lijken op bomen)
ze stellen geen vragen, antwoorden geheid
ze hebben me immers tot bekentenissen verleid
de zon verstopt mijn nacht
ze glijdt langzaam naar een hoek
mijn slaap is zoek en
de nacht staat op wacht
Relatie-f
wat ik jou nu vertellen wil
is van een denken doen en stil
de boom de wortel heel het bos
groeit eenmaal wakker langzaam los
wat ik jou nu vertellen wil
is van een dromen doen en stil
de dorpen daken heel de stad
gaat langzaam lenig languit plat
dat ik jou nu vertellen zal
ons leden delen duisterheid
ons tenen benen bekkenstrijd
ons liefde is juist een refrein
een pleister op de wondenpijn
in alle dingen groot en klein
