Inke Bemelmans

Gedichten

Mijn wonden worden gedicht

HAIKU bij tekening "Side by side"

We kookten samen
Zo vulden we mekaar aan
In twee dementies



HAIKU bij "Blowing off"

Wijl hij even wacht
De straat struikelt om haar heen
Wolk ik met de wind



HAIKU bij "Mind your head"

Niets is minder waar
Het debat verliest altijd
Wees lief en ervaar


Ochtendgroet
 

ik wil alle kleuren opnieuw tekenen
en alle woorden opnieuw betekenen

een bed dat vliegt en een tafel die mankt
een kast op zijn kop en een stoel die vertrekt
een auto die verdrinkt en een pen die begrijpt

ik wil de wereld maken oh mijn
met Ostaijense vis en Hermans brood

geef me een huis in gordijnen en een muur die schildert
geef me een trap in stukken en een deur die valt
geef me een straat vol steden en een boom die antwoordt

ik ga de wereld wekken van op mijn zij
en daarna alle dingen bedenken als waren ze van mij

kubussen in het rond en ringen met een kraag
 de wereld nu terstond en met mij al te graag

 

Stoelendans

Stoeit de tafel met de stoel
spelen ze verstoppertje zonder te lachen

Leunt het huis tegen de muur
spelen ze stadje zonder te ontploffen

Waait de boom met het blad
spelen ze boekje zonder te lezen

Ik bezet de stoel met mezelf
en belet haar van me te verdwalen



The chair

Mijn bed

 

En als je me na een lange nacht bij jou, 

wakend in het donker,

met de heldere kleuren van de dromen die jij voor me maakt,

 

kijk hoe ik tuimel en kantel en kan keren in mijn lust

kijk hoe ik vier en droom van eenieder die ik heb gekust

 

wakker wiegt vooraleer de wekker kraait

 

leer me dan hoe ik een bed kan zijn voor anderen

leer me hoe ik sprookjes kan wakker maken

leer me praten met de lakens en kussen mijn eigen ziel 

 

leer me opstaan en vertellen wat ik allemaal heb gezien

Anywhere the wind blows - C-mine

Mijn zomerjas

 

En als je dan toelaat dat ik je opvouw

je voorzichtig naar binnen toe plooi zoals

een papieren bootje zodat

je past in de plooien van mijn zomerjas

 

dan zal ik niet meer om je huilen

je voor eeuwig bij mij laten schuilen

want mijn smart is hevig en groot

en past niet in een huis of boot

 

zij past niet in vandaag of morgen en 

gisteren zit in mijn winterjas verborgen

want niets belet dat ik weer bemin

je meeneem en opnieuw begin

Kamertje zoet

 

De tafel heeft een fluisternaam

ik ken haar tekens niet

haar naam bestaat uit stof

 

ik stof niet en ik tafel niet

ik stof de tafel niet

 

de tafel heeft een fluistersmaak

ik ken haar ingrediënten niet

haar smaak bestaat uit water

 

ik drink niet en ik tafel niet

ik drink de tafel niet

 

de tafel wankelt 

het stof tovert

het water glinstert

 

wolken in mijn hoofd

fluisters rond mijn hoofd

druppels op mijn hoofd

De gedichtentafel

Alternatief

 

De stoel stoot zich tegen de tafel

en zet zich bij

dan zetten zij zich

op het satijnen kussen

op mekaar in mekaar

per vers

oneindig dicht bij de tafel

die kantelt

per ongeluk



De stoel, het kussen en de tafel


Het ultieme kunstwerk

Met mijn woorden of die van jou
maak ik een schilderij of een beeld of een gebouw
ik zet alles op de plaats die het verdient en
wacht op jouw oordeel als was het een vriend


Aan de linkerzijde zet ik een huis met steile trappen
zolang je geen vleugels krijgt let op je stappen
aan de rechterzijde een aantal huizen in het klein
voor onze hond de kat de kippen en het konijn
in het midden zie je drie bomen zonder een bos
dat schept harmonie terwijl ik het vraagstuk oplos



Zo wek ik een wereld met woorden op rijm
maak ik een beeld een gebouw of een schilderij zo fijn
ik zet alles op de plaats die het verdient en
wacht op jouw oordeel als was het een vriend


Foto
 
Waar wil je dat ik sta
Of heb je liever dat ik uit de weg ga
Zodat je me beter kan zien
Me belichten als ken je m'n ziel
Waar wil je dat ik lach
Of heb je liever dat ik uit de bol ga
Zodat je me beter kan zien
Me belichten als ken je m'n ziel
 
Ik ga zo vaak als ik maar kan
en keer terug op pellicule
omrand door rode ringen
omkaderd in een band
dan ga ik voor jou zingen
als in mijn repertoire
nooit gebeuren van die dingen
als in mijn repertoire
 
Maar als ik dan uiteindelijk ga
waar jij wil dat ik sta
Zodat je me beter kan zien
Me belichten als ken je m'n ziel
Dan leg je me voor eeuwig vast
Helemaal in het midden en zonder contrast
Je bent m'n schaduw vergeten



Te koop

 

zo de stad staat stil

zo het dorp ligt dapper daar

 

je komt en je gaat en je kijkt 

niet naar mij

 

zo de stad zo het dorp

je woont er niet

 

van de stad naar het dorp

van het park naar de wei

van de brug naar de beek

 

zo klaar je melk in mij

 

de koe op de buiten

de geit in de grachten

de kip in het koren

 

begrippen die de stad niet staat

dorp duikelt dieper dapper

 

ik verkoop mijn ruimte niet

 

Dier-bare dieren

Paradigma

 

Een gedicht met moeilijke woorden

hoort in een dichtbundel

nooit gehoord

voor altijd gedicht

Gemaal

 

er staat een man in ons portaal

hij heeft een innig en lang verhaal

over het verleden en hoe het toen ging

over andere tijden die hij graag verving

 

mijn liefste, ik begrijp hem niet

kom je me helpen met mijn verdriet

de man houdt me bezig, hij heeft gelijk

ik breng hem thee en een andere kijk

 

de liefde staat in ons portaal

zij heeft een innig en lang verhaal

over de toekomst en hoe die bestaat

over andere tijden die zij graag verraadt

 

mijn liefste, ik begrijp haar niet

kom je me helpen zoals je ziet

de liefde houdt me bezig, ze heeft gelijk

ik breng haar mijn brief en mezelf tegelijk

 

 

 

Lyon

Uit https://inkesblog.wordpress.com/

Over poëzie

Wat ik mis zijn Pina’s poëtische ontboezemingen. Dat kan Pina, haar gedachten vloeiend en kleurrijk uitdrukken. En ik mis het. Pina kan ook prekerig zijn, misschien is ze wel voornamelijk prekerig, dan lijkt het of ze een stelling poneert, en niemand, zeker ik niet, zit op stellingen te wachten. Ik hou van haar poëzie, omdat het me kan doen dromen. Via haar poëzie vraagt ze me niet na te denken, ik bedoel: ze nodigt me niet uit tot nadenken, maar tot mijmeren. Van mijmeren hou ik wel. Dan kan ik meedrijven, het lijkt passiever maar mooi passief. Ik word meer aangetrokken door iemand die met woorden speelt dan door iemand die met gedachten speelt. Ik bedoel: als je met woorden speelt kan je er de klankkleur en het ritme bijhalen. Als je via woorden enkel je gedachten wil overbrengen, dan gebruik je de woorden op een heel andere manier. Zo helder mogelijk, zo precies mogelijk, zo ondubbelzinnig mogelijk. Poëzie zingt.
Ik moet het toegeven: ik voel me wat wanhopig omdat het testament van Pina niet wil vlotten. Neem ik er onvoldoende tijd voor? Ligt het aan Pina? Dit is geen schuldvraag maar een poging om Pina’s liefde uit te dragen. Ze wil niet meer sterven -dat wilde ze vroeger de hele tijd-. Pina weet dat ik weinig inspiratie heb, het was onze afspraak dat ik enkel spreekbuis zou zijn, en het lijkt er sterk op dat Pina haar testament wel wil geschreven zien, door mij, maar onvoldoende bijdrage levert. Of verwacht Pina dat ik haar aanpor, dat ik regelmatig om teksten vraag, dat ik haar uitnodig voor een babbel zodat ze me kan vertellen hoe ze de dingen ziet, hoe ze de dingen wil zien, waar ze mee bezig is, hoe ze haar leven organiseert of niet organiseert? Dus heb ik Pina uitgenodigd. Ze kwam niet onmiddellijk, maar toch binnen twee weken. Ik zat er zelf door. Dus het gesprek ging voornamelijk over mij. Pina was rustig, goedgehumeurd, blij, ontvankelijk voor m’n dagdagelijkse zorgen: m’n dochter is haar werk kwijt en m’n auto is stuk. De hele avond heb ik hierover door geboomd. Pina heeft me opgemonterd. Ik mag haar auto lenen. Een pak van m’n hart. Soms voelt ze als een echte vriendin. Ik denk dat ik dat nodig heb. Nu probeer ik iets voor haar terug te doen, in verband met haar Testament. Misschien wordt het tijd dat ik zelf eens nadenk. Bijvoorbeeld over: wat bepaalt m’n gemoedsrust? M’n leven is vaak hectisch. Ik ben zoals de vrouwen van middelbare leeftijd uit de tijdschriften: op zoek naar onthaasting, in de vorm van bij de kapper zitten, een les Pilates meepikken, een relax-weekend ondergaan. Pina zoekt geen onthaasting, ze zegt dat, als je even stilstaat bij hetgeen je gaat doen, de haast als vanzelf van je afglijdt. Pina’s denken en voelen staan niet apart, de mijne ook niet, maar op een ander niveau. Ik leg me neer bij de gevoelens die een goede film me aanreikt. Daar denk ik dan wat over terwijl ik kijk maar ik blijf er niet bij stilstaan. Het lijkt me alsof Pina bij alles stilstaat. Alsof ze alle mensen ontmoet en alle dieren en alle planten en alle stenen en alle schelpen en alle stoffen en alle sterren. Dat komt uit haar mond. Soms vraag ik me af: waar haalt ze het vandaan? Is het nodig het leven te begrijpen om het zin te geven? Mijn zin in het leven is er op mijn manier van te genieten. Alles gaat z’n gang en dat is goed. Niet zo voor Pina.
Zo bombardeerde ze me gisteren (ja, ik heb haar gisteren aan de ingang van de Zara ontmoet) met de volgende vragen (ik kon er geen speld tussen krijgen):
“Porka, wanneer vind ik gemoedrust?
Als ik een toestand en status hebt bereikt waarin ik ben opgegroeid? Of als ik hieraan iets heb toegevoegd? Als ik de wereld begrijp? Als ik m’n zorgen overzie? Als ik in het reine ben met mezelf? Als ik me gedragen voel door het leven? Als ik kan slapen zonder angst te voelen bij het wakker worden? Als ik kan stilstaan bij m’n leven?
Dit was een typische Pina. Pina’s testament van haar liefde lijkt soms wel een vragenbak. Maar dat is Pina nu eenmaal. Misschien zou ze zich beter wat minder vragen stellen en zelf haar testament schrijven. Ik vraag me ook wel dingen af, aardse dingen: wat ga ik eten vanavond? Met wie ga ik naar de film? Welk weer is het morgen? Waar ga ik op vakantie? Pina beweert dat je het antwoord weet op het ogenblik dat je de vraag stelt. In plaats van te zeggen: ‘ik eet vanavond pasta met een groenteburger’, wil je graag nog even kiezen en haal je je supermarkt voor de geest. Tjonge, zou het echt zo werken? Pina houdt van de bomen omdat die alleen maar antwoorden geven en nooit vragen stellen. Pina houdt van alle bloemen en van alle planten. Ze verontschuldigt zich vaak, als ze een blaadje uittrekt of planten wiedt. Tegen mij minder, omdat ik haar eens uitdrukkelijk gevraagd heb dat niet voortdurend te doen, zich verontschuldigen.

Meer van dit zie: inkesblog.wordpress.com
Spiegelend

Tristitia
 
mag ik je vertellen over de zachte pijn
ze kent geen theater, ze kent geen rijm
ze is langzaam en houdt mijn adem in
mag ik je vertellen hoezeer ik haar bemin
 
want zij is alles wat ik voelen kan
ze kent geen drama, ze heeft geen plan
ze is betrouwbaar en aanbidt mijn lot
ik wil je nu vertellen over al dat groot genot
 
zoals ik me aan haar zachtheid warm
ze kent geen twijfel, slaat nooit alarm
ze is bekoorlijk en bewerkt mijn ziel
ik kan je nu verklappen: ze heeft het juiste profiel

Scan me

Opendeurdag

De scharnieren van jouw deur staan op dicht
op zoek op verzoek 
en in je eigen gezicht
sluit je elke opening 
voor het dwaze licht 
 
In alle hoeken op alle lijnen 
recht en steriel
zet je een kruisje 
zo wordt het wat je wil
verschalken je gril 
 
Als je mij een meester maakt
Dan kan ik me verliezen

Oostende

Oostende by night

 

de maan overschaduwt mijn dag 

ze valt langzaam uit de hemel

mijn ziel is zoek en 

de dag raakt van slag

 

verstoppen de dekens mijn dromen

me vrijwaren voor demonen

(zodat ze lijken op bomen)

ze stellen geen vragen, antwoorden geheid

ze hebben me immers tot bekentenissen verleid

 

de zon verstopt mijn nacht

ze glijdt langzaam naar een hoek

mijn slaap is zoek en

de nacht staat op wacht

 

 

Relatie-f
 
 
wat ik jou nu vertellen wil
is van een denken doen en stil
de boom de wortel heel het bos
groeit eenmaal wakker langzaam los

wat ik jou nu vertellen wil
is van een dromen doen en stil
de dorpen daken heel de stad
gaat langzaam lenig languit plat

dat ik jou nu vertellen zal
ons leden delen duisterheid
ons tenen benen bekkenstrijd

ons liefde is juist een refrein
een pleister op de wondenpijn
in alle dingen groot en klein


 



Far away from home
Thanks for visiting
Powered by Artmajeur